اختلالهای جسمی و شخصیتی اعتیاد به بازی
بازی و اسباب بازی به ویژه بازی های الکترونیکی با توجه به قابلیت هایی که دارند، در معرض کاربردهای دوگانه دارند، همان گونه که برای حفظ سلامت و بهداشت روان، به عنوان یک عامل موثر بر رشد شخصیت و اجتماعی شدن کودک کاربرد دارند، می توانند عامل تهاجم فرهنگی و دوری و بیگانگی کودک از فرهنگ و ارزش های اجتماعی خود شوند.
اعتیاد به بازی یکی از پیامدهای تربیتی اسباب بازی های جدید به ویژه بازی های رایانه ای است. اعتیاد به این گونه بازی ها به دلیل سرگرم کنندگی فوق العاده این بازی ها از دو جهت بر کودکان اختلال وارد می کند اول از جهت اختلال در فرایند اجتماعی شدن؛ زیرا بازیهای خودکار و رایانه ای به گونه ای است که بازیگر در تعامل با اسباب بازی تصاویر، داده ها و اطلاعات موجود در صفحه تلویزیون و رایانه قرار می گیرد نه با گروه همسالان محدود شدن روابط به صفحه مانیتور و ادمک های مجازی به معنای محرومیت از تعامل و ارتباط با گروه همسالان است و به تدریج فرایند اجتماعی شدن کودک با اختلال جدی مواجه می شود.
از سوی دیگر با توجه به رشد سریع جسم کودکان در این دوران، پرداختن بیش از حد به این گونه بازیها باعث اختلال در بینایی گردن کارکرد دست،ها ستون فقرات و سیستم گردش خون می شود. در سال ۱۹۸۰ بازی های ویدئویی کودکان چنان رواج یافت که پزشکان ناراحتی دست را عارضه مهاجمان فضایی نامیدند و به افراط در بازیهای ویدئویی نسبت دادند.
با توجه به آنچه درباره اسباب بازی ها و بازی های رایانه ای گفته شد احتمال آسیب زایی این نوع بازی ها و اسباب بازی ها بسیار زیاد است؛ از این رو هوشیاری و دقت وسواس گونه والدین و مربیان را می طلبد که بتوانند جنبه های مثبت و منفی بازیها را تشخیص دهند و در انتخاب نوع بازی و مدت بازی برنامه ریزی کنند . پس هر بازی‌ای که منجر به آسیب جسم و روح وروان کودکان شود باید کودک را از آن دور کرد.
منبع: علیرضا اعرافی، روشهای تربیت، قم: موسسه اشراق و عرفان ، 1395
