چرا فرزندان ما به صورت افراطی از رسانه اعم از موبایل، تبلت، رایانه، تلویزیون، کنسول‌های بازی و…استفاده می کنند؟ باید در ابتدا به این نکته توجه کرد که کودک بر اساس چه نیازی به این رسانه‌ها مراجعه می‌کند؟ نیازهای ذاتی و اولیه فرزندان چیست؟ نیاز به بازی و سرگرمی در کودکان در سنین کودکی اولیه یعنی ۳ تا ۷ سالگی و همچنین در سنین کودکی دوم یعنی ۷ تا ۱۲ سال از جمله نیازهای اساسی است.
بازی جزئی از زندگی کودک است به عبارتی زندگی در نگاه او همان بازی است. در بازی با دنیای اطراف خود رابطه برقرار می‌کند؛ شناخت خود را گسترش می‌دهد؛ به درک و فهم جدیدی از دنیا می‌رسد. در سنین کودکی دوم نیز هرچند بازی‌ها هدفمند شده‌اند ولی نیاز به سرگرمی و بازی به وضوح در رفتار کودک قابل مشاهده است.
نیاز بعدی در کودک نیاز به رابطه و تعامل با دیگران است. فرزندان ما مانند هر انسان دیگری نیاز به برقراری رابطه و تعامل با دیگران دارند. انسان موجودی اجتماعی است، بدون حضور در اجتماع و رابطه با دیگران قادر به پاسخگویی به نیازهای خود نیست. کودکانی که در سنن اولیه رشد با همسالان خود ارتباط ندارند از نظر رشد اجتماعی، هیجانی، اخلاقی و رشد شناختی دچار اختلال می‌شوند. بنابراین کودک نیاز دارد ساعتی از روز را در تعامل با همسالان خود به بازی بپردازد. او در خلال این ارتباط رشد می‌یابد.
حال باید ببینیم پدر و مادر چگونه زمینه ارضای این دو نیاز را در کودک فراهم می‌آورند؟ اگر در ساعاتی از روز امکان بازی و سرگرمی و رابطه با دوستان و همسالان برای کودک فراهم شود صد البته که او به بازی و فعالیت بدنی می‌پردازد و از این طریق نیازهای خود را تامین می‌کند و هرگز از طریق کاذب و مجازی به تامین نیاز خود نمی‌پردازد. بنابراین پدر و مادر باید ببینند تا چه حدی زمینه تامین این دو نیاز را در دنیای واقعی برای فرزند خود فراهم آورده‌اند؟ آنگاه در مرحله بعد، از بازی و سرگرمی افراطی آنها در دنیای مجازی شکایت کنند.
